Toen ik in verwachting was van Brandon werd ik gevraagd mee te doen aan een groot onderzoek van het Erasmus MC. 10.000 kinderen wilde men volgen van in de buik tot en met 18 jaar. Aan dit onderzoek "Generation R" doen wij nu al jaren mee. Echo onderzoek tijdens de zwangerschap, vragenlijsten, een huisbezoek om te praten over de ontwikkeling van de baby en nu met 5 jaar een groot onderzoek in het ziekenhuis.
We kwamen aan in Rotterdam in dat geweldig grote ziekenhuis en werden vriendelijk ontvangen. Brandon mocht direct in een potje plassen en kreeg toverzalf op beide armen. Daarna een gesprek met handpoppen en puzzels maken. Dat ging heel goed. Ondertussen moest ook mamma op de computer testjes maken, eerst makkelijk maar later steeds moeilijker. Toen naar een andere kamer voor een botscan en oogonderzoek en vervolgens door voor bloeddruk, hartfilmpje en echo van verschillende organen. Weer naar een andere kamer voor foto's van de tanden (leuk dat net de voortand eruit was!) en voor blaastesten. En tot slot nog kriebelen (snot uit de neus verzamelen) en bloedprikken. Door de toverzalf voel je daar niets van en Brandon onderging het heel stoer. Overigens waren veel van de onderzoeken niet alleen voor Brandon maar ook voor mamma. Ook het bloedprikken en mamma had geen toverzalf gekregen. Doet het pijn mam, vroeg Brandon nog bezorgd. Nee hoor kon ik hem geruststellen, de griepprik was pijnlijker dan deze.
We kwamen aan in Rotterdam in dat geweldig grote ziekenhuis en werden vriendelijk ontvangen. Brandon mocht direct in een potje plassen en kreeg toverzalf op beide armen. Daarna een gesprek met handpoppen en puzzels maken. Dat ging heel goed. Ondertussen moest ook mamma op de computer testjes maken, eerst makkelijk maar later steeds moeilijker. Toen naar een andere kamer voor een botscan en oogonderzoek en vervolgens door voor bloeddruk, hartfilmpje en echo van verschillende organen. Weer naar een andere kamer voor foto's van de tanden (leuk dat net de voortand eruit was!) en voor blaastesten. En tot slot nog kriebelen (snot uit de neus verzamelen) en bloedprikken. Door de toverzalf voel je daar niets van en Brandon onderging het heel stoer. Overigens waren veel van de onderzoeken niet alleen voor Brandon maar ook voor mamma. Ook het bloedprikken en mamma had geen toverzalf gekregen. Doet het pijn mam, vroeg Brandon nog bezorgd. Nee hoor kon ik hem geruststellen, de griepprik was pijnlijker dan deze.
Alle resultaten worden verwerkt in verschillende onderzoeken. Brandon helpt dus al jaren mee aan wetenschappelijk onderzoek. Stoer he? Als Brandon 9 jaar is mag hij nog een keer langskomen. Het was een spannende middag en Brandon ging met een verband om de arm, een mooi onderzoeksboekje en een dapperheidsdiploma weer naar huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten